Yas tutmak

Büyük bir acının ardından yaşanan süreç. Acının davranışlara yansıması.

COVID-19 sürecinde yas bitmiyor. Ardı arkası kesilmiyor.

Günlük korona tablosundaki her bir ölüm için. Babasının cenazesine gidemeyen arkadaşımın onu uğurlayamamaktan duyduğu keder için. Huzurevindeki babalarının,  annelerinin enfekte olup hastaneye yatışını ve sonrasını tedirginlikle takip eden, ebeveynlerinin yalnızlığına ortak olamadıklarından dolayı kahrolan, umutların boşa çıktığı ve defin işlemlerine dahi yetişemeyen, gelemeyen yurtdışındaki tanıdıklarımız için. Yalnız ölmek, ölürken yalnız olmak üzerine düşünmenin ağırlığı için, bütün konforuyla evde izolasyon sürecini detoks tatili kıvamında geçirenlerin, hizmetlerine koşan emekçilere, hoyrat davranışları için. Yemekhanelerde üst üste yemek yiyen, birbiri ardına enfekte olan ve çaresiz çalışmayı sürdüren işçiler için, eşit olmayan bu dünyada, “ne yapayım benim yüzümden mi yoksullar?” diyebilen zihniyete  sahip insancıklar için. İzolasyon nedeniyle evde erkek şiddetine maruz kalan, yardım edemediğimiz her kadın için, tecavüze uğrayan, katledilen her bir canlı için.